Seremos lo que queramos ser

 Otro año más saco la camiseta blanquiazul del armario, la huelo, la agarro fuerte entre mis manos y me digo “éste va a ser el año”. Seguro que muchos de vosotros os sentís identificados con esta pequeña y cotidiana acción pero aquí, en Barcelona, lo normal es que tus amigos te traten de loca cuando a pesar de todo pronóstico tú te agarras fuerte a esa camiseta creyendo con todas tus fuerzas que tu equipo puede ganar a este Barça estratosférico.

No se muy bien como definir este sentimiento, ni tampoco si alguien lo va a compartir o comprender. Ser de la Real para mi representa tener la valentía suficiente para enamorarte del equipo que te ha elegido a ti, a mi, y renunciar a la hipocresía que supone ser del equipo que siempre gana. Sé que estas lineas que ahora estoy escribiendo no van a tener más trascendencia que la lectura de unos pocos seguidores, pero al igual que sueño y creo posible ver a mi equipo, este equipo, la Real en lo más alto que pueda estar me permito también soñar que estas palabras que ahora estoy cargando de valor y coraje lleguen a manos de quien defiende con garras este sentimiento, de quienes depende la felicidad y el honor de tantos miles de aficionados de estos colores.

Yo no pretendo otra cosa que no sea conscienciar a quien quiera que me lea de que no podemos dejarnos llevar por delante, que hay que plantar cara, echarle huevos, sacar pecho, apuntar alto, la meta de este equipo no puede ser la de pretender año tras año, luchar por la permanencia, éste equipo es mucho más grande. Lo que si está claro es que crecemos todos juntos como equipo y despegamos hacia lo alto o esto se va para abajo.

Yo no puedo jugar por vosotros, jugar hasta dejarme el último pedazo de mi piel en el césped, hasta gastar la última gota se sudor detrás de cada balón, no puedo dejarme hasta el último aliento defendiendo nuestro territorio, no puedo, no puedo hacer nada de esto. Por eso dejo en vuestras manos mi ilusión y mis alegrías, en vuestras manos está mi orgullo, mi orgullo y ese sentimiento que me hace andar por la calle con la cabeza bien alta gritando a los 4 vientos “YO SOY DE LA REAL”, así que por favor, no me falléis, jugad como si no hubiera mañana, más allá de cada victoria e intentando que una derrota no desencadene en otra derrota, porque podemos tropezar pero nunca, nunca podéis rendiros mientras esta afición todavía esté dispuesta a daros hasta la última gota de su desgastada voz en las gradas de cualquier estadio en el que juguéis.

Solo os pido que no os volváis unos mercenarios, que tengáis en cuenta la responsabilidad que supone vestir estos colores, que los defendáis en cualquier circunstancia en la que os encontréis y sobre todo que no os bajéis los pantalones ante nada ni ante nadie.

Algunos de vosotros ya nacisteis con este sentimiento o lleváis muchos años compartiéndolo con nosotros Eñaut, Jon, Daniel, Mikel, Iñigo, Carlos, Markel, Gorka, Asier, Rubén, Xabi, David, Imanol y Joseba

Otros habéis aprendido, con el tiempo, a sacar garras cuando todo parecía perdido y nos habéis acabado por regalar lo mejor de vosotros Claudio, Liassine, Alberto, Vadim, Jeffrey, Antonie, Carlos Vela.

Algunos acabáis de llegar y esperamos de vosotros que dentro de no muchos días sintáis en un rincón de vuestro corazón como crece esta pasión por la que nosotros, vuestra afición, nos dejamos la voz partido tras partido. También confiamos en vosotros Gonzalo, Javier, Diego.

También vuestro trabajo es importante, Philippe, Michel, Karla, Roberto y otros tantos…

Queremos que tengáis en cuenta que si las cosas se hacen paso a paso, partido a partido, jugada a jugada… las cosas pequeñas pueden convertirse algo grande.

¿Lo intentamos?

—————————————————————————————-

Urtero bezala kamiseta txuriurdina armairutik atera, usaindu, nire esku artean indartsu heldu eta neure baitan esaten dut, “hau izango da urtea”. Seguruenik zuetako askok ekintza txiki eta eguneroko honekin bat zatozte, baina hemen Bartzelonan, zure lagunek zu erotzat hartzea normalena da, nahiz eta iragarpen guztien kontra zuk kamiseta horri gogor eusten diozun arren, indar guztiekin sinesten, zure taldea Bartzelona ikaragarri honi irabazi ahal liokeen bezala.

Ez dakit oso ondo sentimendu hau nola azaldu, ezta edonork elkarbanatu edo ulertuko duen ere. Niretzat Errealzalea izatea; ni, zu aukeratu zaitun taldeaz maitemintzeko nahiko ausardia izatea adierazten du; eta beti irabazten duen taldekoa izateaz suposatzen duen itxurakeriari uko egin. Badakit orain idazten ari naizen lerro hauek ez dituztela zale gutxi batzuen irakurmena baino garrantzi gehiagorik izango; baina talde hau, nire taldea, Errealak; ahalik eta postu altuenetan egoteko ahalmena duela amesten eta iruditzen zaidan bezala, balorez eta ausardiaz betetzen ari naizen hitz hauek ere, kolore hauen milaka zaleen zoriontasun eta ohorea daudenen esku eta sentimendu hau atzamarrekin defendatzen dituenen eskuetara iritsiko direla amestera ausartzen naiz.

Edonork irakurtzen nauenari esan nahi diot, aurretikan kentzea ezin garela utzi, aurpegia eman behar dela, potroak mahai gainean jarri behar direla, bularra atera, gora begira. Talde honen helburua ezin da urtez urte iraunkortasunarena izan; talde hau handiagoa da. Argi dagoena da talde bezala denok elkarrekin hazi behar garela eta garairantz aireratu, edo hau behera joango da.

Nik ezin dut zuen ordez jolastu, zelaian nire larruazalaren azken zatia utzi arte jolastu, baloi bakoitzaren atzetik joan nire azken izerdi tanta bukatu arte; ezin dut gure lurraldea defendatu nire azken arnasa utzi arte, ezin dut, ezin dut gauza horietatik ezer egin. Horregatik, nire ilusioa eta nire pozak zuen esku uzten ditut, nire handiustea zuen esku dago, nire handiustea eta kaletik burua ondo altsata ibilarazi eta “NI ERREALZALEA NAIZ” garrasiarazi egiten nauen sentimendua. Beraz, mesedez, ez nazazue huts egin, bihar ez balego bezala jolas ezazue, garaipen bakoitzetik harantz eta porrot batek beste bat sor ez dezala saiatuz; estropezu egin ahal dugulako, baina inoiz, ezin duzute inoiz amore eman, afizio honek jolasten duzuten edozein estadioko harmailetan hauen ahots urratuen azkeneko tanta emateko prest dagoen bitartean.

Bakarrik mertzenario bilaka ez zaitezen eskatzen dizuet, kolore hauek janztea dakarren ardura kontutan izan dezazuen, aurkituko dituzuen edozein egoeran kolore hauek defenda ditzazuen, eta batez ere galtzak inoren ezta edozerren aurrean jaitsi ez dezazuen.

Zuetako batzuek sentimendu honekin jaio zineten edo urte asko daramatzazue gurekin hura elkarbanatzen, Eñaut, Jon, Daniel, Mikel, Iñigo, Carlos, Markel, Gorka, Asier, Rubén, Xabi, David, Imanol, Antoine, Joseba.

Beste batzuek, denborarekin dena galduta zegoela ematen zuenean atzamarrak ateratzen ikasi duzute, eta zuen hoberena oparitu diguzue, Claudio, Liassine, Alberto, Vadim, Jeffrey, Carlos Vela.

Batzuek oraintxe ailegatu zarete, eta zuengandik egun gutxi barru zuen bihotzetako lekutxo batean nola sentimendu hau hazten den senti dezazuen espero dugu; geuk, zuen afizioa, partiduz partidu harmailetatik transmititzen dizuegun berbera. Zuekin ere fidatzen gara Gonzalo, Javier, Diego.

Zuen lana ere oso garrantzitsua da, Philippe, Michel, Karla, Roberto, eta beste askorena.

Gauzak pausuz pausu, partiduz partidu, jokaldiz jokaldi egiten badira, gauza txikiak gauza handi eta izugarri batean bilaka daitezela kontutan har dezazuen nahi dugu.

¿Saiatuko gara?

Texto: Gemma Rotger, Traducción: Gaizka Echeverria

5 thoughts on “Seremos lo que queramos ser

  1. Al final sirvió de algo, para la próxima temporada ya me preparo uno mejor, a ver si nos va igual de bien 🙂

Deixa una resposta a Gaizka Cancel·la la resposta